به گزارش جویباران،بمباران شیمیایى «حَلَبْچِه» در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ بخشى از «عملیات انفال» ارتش صدام بر ضد ساکنان مناطق کردنشین عراق بود که تحت فرماندهى «على حسن مجید» معروف به على شیمیایى (پسرعموى صدام حسین) صورت گرفت. در اثر این بمباران شیمیایى حدود ۵ هزار نفر کشته و بیش از ۷ هزار نفر مسموم و زخمى شدند.
*انتقامى ناجوانمردانه از شکست در جبهه‌هاى جنگ
با پیروزى رزمندگان اسلام در عملیات والفجر ۱۰ و آزادسازى بسیارى از مناطق کردنشین ازجمله شهر استراتژیک حلبچه و استقبال مردم شهرها و روستاها از طلیعه سپاهیان نور و آزادى، رژیم بعثى عراق در یک اقدام غیرانسانى، به قصد انتقام‌گیرى از این شکست فاحش در جبهه‌هاى جنگ و نیز دشمنى با مردم مناطق کردنشین، شهر حلبچه و اطراف آن‌را هدف بمب‌هاى شیمیایى قرارداد.
آن رژیم با ارتکاب به این عمل ضد حقوق بشرى هیروشیماى دیگرى آفرید و برگ سیاه دیگرى بر پرونده سراسر ننگ خود افزود. چراکه از ابتداى جنگ تا پایان آن، رژیم صدام بیش از۳۵۰۰ بار جبهه‌هاى جنگ و نیز مناطق مرزى و شهرها را مورد هجوم بمباران شیمیایى قرار داد و بیش از۱۰۰هزارنفر از هموطنان و نیروهاى رزمنده ایرانى را شهید و مجروح کرد.
اما انعکاس صحنه‌هاى دلخراش قربانیان گازهاى سمّى حلبچه در سراسر جهان به‌وسیله رسانه‌هاى ایران بود که موجب اعزام خبرنگاران خارجى به این منطقه شد و ابعاد این جنایت دهشتناک را افشا کرد و واکنش‌هاى متعددى را برانگیخت و موقعیت بین‌المللى رژیم عراق و حامیان وى بسیار تضعیف شد.
فاجعه شیمیایی حلبچه در شرایطی رخ داد که پیروزی رزمندگان ایرانی در عملیات والفجر ۱۰، آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین از جمله شهر حلبچه را به‌دنبال داشت. پس از ورود نیروهای ایرانی به شهر حلبچه، مردم شهرها و روستاهای اطراف به استقبال از آنان شتافتند.
این مسئله چنان برای رژیم بعث غیرقابل باور بود که در یک اقدام غیرانسانی و به قصد انتقامگیری از این شکست فاحش و دشمنی با مردم کرد، شهر حلبچه و اطراف آن را هدف بمبهای شیمیایی قرارداد.
*جنایت رژیم بعث در استفاده از سلاح شیمیایى
استفاده از سلاح‌هاى شیمیایى توسط رژیم بعث، درحالى صورت مى‌گرفت که این کشور جزو۱۲۰کشور امضاکننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح‌هاى سمى و خفه‌کننده قرار داشت. اما با وجود این مسأله، کشورهاى غربى براى این‌که بتوانند رژیم صدام را پیروز جبهه‌هاى نبرد بگردانند، از دادن سلاح‌هاى شیمیایى هم به او خوددارى نکرده و حتى کارخانه‌هاى تولید این سلاح را نیز براى او تأسیس کردند. اما این دولت‌هاى غربى که خود عامل اصلى جنایت صدام بودند، به محکوم نمودن او پرداختند؛
بازى رسانه‌اى که چند زمانى و در حدود یک ماه بیشتر در رسانه‌هاى خبرى غربى بازتاب نداشت و با اتمام حملات عراق به شهرهاى ایران و نیز اعزام نمایندگان ایران وعراق به سازمان ملل و مذاکره با دبیرکل سازمان ملل، تدریجاً این جنایت‌ها به فراموشى سپرده شد.
به‌همین‌دلیل باید گفت که جنایتکار اصلى، کشورهایى بودند که صدام را مجهز به این سلاح کردند؛ سیاستى که همچنان نیز در تحولات جهانى ادامه دارد و با طرح ادعاى دروغین دفاع از حقوق بشر طرح مى‌شود.
انتشار عکس‌های قربانیان حلبچه توسط عکاسان ایرانی به‌دلیل آنکه در لحظه مرگ آنان گرفته شد بسیار تکان‌دهنده بود و بازتاب و تأثیر فراوانی بر افکار عمومی جهانی گذاشت. از میان این همه تصویر عکس عمر خاور، مرد کردی که کودک یک ساله‌‌اش را در آستانه در خانه‌‌اش در آغوش داشت به‌عنوان نماد فاجعه حلبچه شناخته شده است.
مقام معظم رهبرى درخصوص این سیاست مزورانه مى‌فرمایند: «کشور آلمان، موادّ شیمیایى و سمّى را در اختیار رژیم صدّام گذاشت براى این‌که بتواند در جبهه‌هاى جنگ از موادّ شیمیائى استفاده کند.
همین این‌هایى که امروز به اتّهام مصرف موادّ شیمیایى، فلان گروه را، فلان کشور را مورد تهاجم قرار مى‌دهند، رسماً، علناً موادّ شیمیایى را در اختیار صدّام قرار دادند که او بمب شیمیایى درست کند، سلاح شیمیایى درست کند و در جبهه‌ها به‌کار ببرد و به‌کار برد و ما هنوز بعد از گذشت۳۰سال از پایان جنگ هنوز کسانى را داریم در بین رزمندگانمان و کم هم نیستند که به‌خاطر آلودگى‌هاى شیمیاییِ آن‌روز دچارند، گرفتارند، خیلی‌ها هم در این‌راه شهید شده‌اند.»
